Bucksturm

Op de Bocksmauer in Osnabrück staat de Bucksturm uit de 13e eeuw. Totdat de verdedigingswerken van de stad in de 19e eeuw grotendeels werden afgebroken, maakte de wachttoren, die vroeger ook Bocksturm werd genoemd, deel uit van de middeleeuwse stadsmuur. Een gedetailleerde plattegrond uit de tijd van de Dertigjarige Oorlog geeft een overzicht van de wallen en de oorspronkelijke 30 vestingwerken die de stad omringden.  
De Bucksturm was van beide kanten open en dus via de stadsmuur toegankelijk voor de dienstdoende bewakers. In de wintermaanden konden zij zich in de toren verwarmen met een kolenpan. De vroegere ingangen van de halfronde toren zijn nu nog herkenbaar. Met zijn oorspronkelijke hoogte van ongeveer 28 meter gold hij als de hoogste vestingstoren van de stad. Wegens verval moest in 1805 echter tien meter worden verwijderd. Sindsdien heeft hij vier verdiepingen. De Bucksturm, die nu nog 18 meter hoog is, heeft een diameter van 10,7 meter en relatief kleine schietgaten. Dit suggereert dat de toren nooit bedoeld was voor kanonnen, maar alleen voor kleine handwapens.
Aan de westkant van de Bucksturm staat een oorlogsmonument van de beeldhouwer Hermann Hosaeus voor het infanterieregiment "Herzog Friedrich Wilhelm von Braunschweig" nr. 78, dat op 1 oktober 1922 werd ingewijd.
Andere overblijfselen van de voormalige stadsversterkingen zijn bijvoorbeeld de Neustädter Turm, het Pernickeltrum, de Plümersturm of de Vitschanze. Ook de Herrenteichswall aan de Hase, omgeven door lindebomen, die uitnodigt tot wandelen.
De Bucksturm kan worden bezocht tijdens openbare rondleidingen.

Oorsprong van de naam

Het middeleeuwse Osnabrück moest zich met eigen troepen verdedigen en had daarvoor te weinig soldaten. Er werden samenwerkingsverbanden aangegaan met adellijke families die zich verplichtten een deel van de stadsmuur te verdedigen in ruil voor een financiële vergoeding. In het deel van de latere Bucksturm heette de verantwoordelijke familie "von Buck" (voor een ander deel was bijvoorbeeld de familie "von Bar" verantwoordelijk). De adellijke families markeerden hun respectieve delen van de muur met hun heraldische dieren, de familie von Buck met de bok en de familie von Bar met de beer. Een bokkenkop op de bovenste verdieping van de toren, die niet meer bestaat, zou dit hebben aangegeven. Zo konden de bijbehorende soldaten herkennen welk deel van de stadsmuur ze moesten verdedigen.

De Johanniskasten

Historische betekenis kreeg de Bucksturm in de tijd dat het een stadsgevangenis was. In 1305 zat graaf Simon von der Lippe hier zes jaar gevangen en in 1534 de afgezanten van de wederdopers uit Münster. De Bucksturm is echter vooral bekend vanwege de "Johanniskasten" op de tweede verdieping. In deze uit massief eikenhouten planken opgetrokken kist werden vanaf de 13e eeuw gevangenen vastgehouden. De naam komt van de waarschijnlijk spectaculairste gevangene: de roofridder Johann von Hoya, die van 1441 tot 1448 als krijgsgevangene van de Osnabrückers in de kist werd vastgehouden.

De Bucksturm en de heksenjacht in Osnabrück

Tijdens de heksenjachten diende de Bucksturm  bovendien als martelkamer in de 16e en 17e eeuw. Tussen 1490 en 1639 werden in Osnabrück in totaal 260 doden (256 vrouwen en vier mannen) geteld. Aan het begin van de moderne tijd werd Osnabrück een bolwerk van heksenjachten. Tussen 1583 en 1592 escaleerde de vervolgingsgolf met 180 geëxecuteerde vrouwen. Deze sterke vervolgingsijver werd vaak versterkt door persoonlijke belangen en de actieve betrokkenheid van individuele zogenaamde "heksenjagers", zoals de Osnabrückse burgemeesters Rudolf Hammacher en Wilhelm Peltzer. De laatste grote heksenjacht tussen 1635 en 1639 werd ook aan deze laatsten toegeschreven.
Politieke macht en confessionele conflicten beïnvloedden de ontwikkelingen sterk. De door protestanten gedomineerde burgemeesters zochten naar manieren om de stedelijke autonomie veilig te stellen en uit te breiden en hun daadkracht te tonen. Bij voorkeur werden katholieken als heksen vervolgd. Het stadsbestuur voerde de volgende processen in kort geding. De vermeende heksen werden gemarteld in de Bucksturm alvorens te worden verbrand of verdronken (watermonster in de Hase), en sommigen stierven daarbij. Pas toen de Zweedse vorst van Osnabrück, Gustav Gustavson, actie ondernam, werd de vervolging in 1639 bij decreet beëindigd. Wilhelm Peltzer werd uit zijn ambt gezet.

Een kleine tentoonstelling in de Bucksturm is gewijd aan de vroegere heksenprocessen. Tot het begin van de 20e eeuw werden daar nog voormalige martelwerktuigen tentoongesteld.

De zaak Anna Ameldung

Anna Ameldung was het laatste slachtoffer van de heksenjacht in Osnabrück. Zij was de vrouw van de gemeente-apotheker Heinrich Ameldung, eigenaar van de "Löwenapotheke" op het marktplein. In het gebouw, dat ook wel de "Ameldungsche Apotheke" wordt genoemd, is nu het Erich Maria Remarque Vredescentrum gevestigd.
De Ameldungs waren succesvolle zakenlieden met een goede reputatie. Een gerucht over een familiefeest dat zich snel verspreidde, werd Anna's ondergang: een neef beweerde dat zij een heksendans had bijgewoond en daar een snoepdoos met de initialen van haar man vandaan had meegenomen. Heinrich Ameldung confronteerde de neef, Anna verdedigde hem. Dit werd opgevat als een schuldbekentenis. Heinrich Ameldung probeerde zijn vrouw te beschermen, maar op 1 augustus 1636 werd zij gearresteerd en op 20 september vond de waterproef in de Hase plaats. Hiervoor werden de vrouwen naakt uitgekleed, hun armen en benen aan elkaar gebonden en vervolgens in een boot gegooid. Een beul gooide ze vervolgens in de Hase. Via het touw kon hij bepalen wie zou zinken of bovendrijven. Anna Ameldung werd veroordeeld wegens hekserij (omdat ze als heks bovenop zwom). Ze werd vervolgens gemarteld in de Bucksturm totdat ze uiteindelijk op 5 oktober bekende een heks te zijn. De raad veroordeelde haar vervolgens ter dood. Om de schande van de brandstapel te vermijden, gaf Heinrich Ameldung veel geld uit om ervoor te zorgen dat zijn vrouw niet voor het oog van iedereen werd verbrand. Op 7 oktober 1636 om vier uur 's nachts werd ze onthoofd in een wachthuisje in Bucksturm. De vermeende snoepdoos is nooit gevonden.